«Ο Αμέλιος, μοναχικός φιλόσοφος, κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό και ενώ καθόταν στη σκιά με τα βιβλία του και διάβαζε στο εξοχικό του σπίτι, συνεπαρμένος από το κελάηδημα των πουλιών στην ύπαιθρο, άρχισε σταδιακά να αφουγκράζεται και να στοχάζεται, ώσπου στο τέλος παράτησε την ανάγνωση, πήρε στο χέρι τη γραφίδα και επί τόπου έγραψε τα ακόλουθα: Τα πουλιά είναι από τη φύση τους τα ευτυχέστερα πλάσματα του κόσμου. Και δεν αναφέρομαι στο γεγονός πως κάθε φορά που τα βλέπεις και τα γρικάς σε ευφραίνουν, αλλά στην ίδια την ιδιοσυστασία τους : αισθάνονται χαρά και ευθυμία περισσότερο από κάθε άλλο πλάσμα.

»Όπως ο Ανακρέοντας, τέλος, επιθυμούσε να μεταμορφωθεί σε καθρέφτη, προκειμένου να τον θωρεί διαρκώς εκείνη που αγαπούσε, η σε φόρεμα για να την ντύνει, η σε άρωμα για να τη μυρώνει, η σε νερό για να την πλένει, η σε ζώνη που θα την έσφιγγε γύρω από τον κόρφο της, η σε μαργαριτάρι που θα φορά γύρω από το λαιμό, η σε υπόδημα που με το πόδι της θα το πατά έτσι και εγώ, για λίγο, θα ήθελα να μεταμορφωθώ σε πουλί για να απολαύσω εκείνη την απόλαυση και τη χαρά της ζωής τους ... ?.

«Ενώ οι άνθρωποι όσο περισσότερο ζουν τόσο πιο δυστυχισμένοι είναι, τα πουλιά όσο περισσότερο ζουν τόσο περισσότερο απολαμβάνουν μια ευτυχία σχεδόν εκστατική. Ο Λεοπάρντι δεν έχει ξαναγράψει μια πρόζα τόσο πλούσια σε κίνηση, σε δονήσεις, σε εκλάμψεις και πεταρίσματα όπως στο Εγκώμιο...»