Το "Δεν σε ξέχασα ποτέ" γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση σύνθεσης της ιστορικής διαδρομής των πολλών "απόντων" Ισραηλιτών της Θεσσαλονίκης. Η Ζάνα, ο Γκάμπη, ο Ιντό, η Γράσια, αλλά και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του έργου (γιατί για μένα όλοι οι αφηγητές της ιστορίας πρωταγωνιστούν) υπενθυμίζουν την ιστορική μνήμη ενός κόσμου που εξοντώθηκε πολύ βίαια αλλά και λησμονήθηκε άδικα. Θέτουν διάφορα ζητήματα, πρώτα απ' όλα την αδιαφορία πολλών συμπολιτών για την τύχη των γειτόνων τους, αλλά και την έμπρακτη στήριξη που επέδειξαν άλλοι την ίδια χρονική στιγμή.

Κι έπειτα ο έρωτας..., ο έρωτας που υπάρχει, ο έρωτας που είναι κυρίαρχος, ακόμη και στις συνθήκες της υπέρτατης εξαθλίωσης, την ώρα που οι περισσότεροι καταδιώκονται, τη στιγμή που σχεδόν όλοι μάχονται, όταν η πλειονότητα εξοντώνεται, αλλά, κυρίως, τη στιγμή που η μειονότητα επιβιώνει. Κι η μετανάστευση, εξακολουθητική συνθήκη ζωής για τον εβραϊκό λαό, αλλά και για πολλούς άλλους λαούς που δοκιμάζονται.