Σιγή και πάλι σιγή μετά, που τη διατρυπούσε η καταραμένη επανάληψη των μονότονων «πλιτς» των σταγόνων που έπεφταν απ’ το ταβάνι στις λιμνούλες του πατώματος. Και το χειρότερο, το πιο ανησυχητικό: Ο ρυθμός των «πλιτς», αν κι αυξανόταν ώρα με την ώρα με ομαλότητα -κάτι το φυσιολογικό λόγω της παρατεταμένης βροχής-, τώρα τελευταία αυξήθηκε ραγδαία και δυσανάλογα σε σχέση με την ένταση της βροχής. ?εν επρόκειτο για θόρυβο πια, αλλά γι’ αυτόν τον ίδιο τον ψίθυρο και το ρυθμό του φόβου. Τα «πλιτς» ήταν το μέτρο του φόβου. Μα να επρόκειτο για το φόβο ότι κοντά βρίσκονται πλέον οι διώκτες σ’ αυτό τον άθλιο λιποτάχτη, όπως τον έχουν κηρύξει εδώ και χρόνια οι Αρχές, ή μήπως για κάποιον άλλο φόβο; Αυτός ο άλλος φόβος, ο πρωτοφανέρωτος, ήταν που τον γέμιζε ανησυχία, ο φόβος της ανυπαρξίας που πλησιάζει με συνοδεία τα εκκωφαντικά «πλιτς» των σταγόνων στις λιμνούλες.