ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΟ μου έργο στο παρεκκλήσι του αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, στα Λεύκτρα, στη θηβαϊκή γη του Οιδίποδα, έχει να κάνει με το δράμα του άρτου, ως του παραδιδόμενου Όλου Σώματος του Θεού. Σχετίζεται με το δράμα της κατά Χριστόν αρτοποίητης ιστορίας του Πολιτισμού και του συμπαντικού Κόσμου ολόκληρου.

ΠΑΝΤΩΣ στο ιστορικό και πνευματικό βάθος και ύψος της ανθρώπινης φυλής, εντός και εκτός των ορίων της Γης αυτής και του όλου κτιστού χωροχρόνου, καταμεσής της ιστορίας και ταυτόχρονα έξω από την ιστορία, αγρυπνεί και εργάζεται και συμπληρώνεται, ως τέχνη τεχνών, όχι μόνο η τέχνη της αθανασίας της ζωής γενικά, αλλά κυρίως αυτή η ακτιστοσύμπλαστος, η υποστατική και αληθινά λυτρωτική σωτηρία της θεϊκής ανθρωπουργίας του ανθρώπου. Αυτήν την θεϊκή ανθρωπουργία του νέου ανθρώπου, που υπερβαίνει κάθε ερώτηση-απάντηση και κάθε ερωτημένο-ανερώτητο, την εγκαινίασε η ανθρωπική θεουργία του Υιού του Θεού, δια της του Θεού Λόγου και εκ της Παρθένου Μαρίας υποστατικής ενανθρώπισης.

ΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ της Δημιουργίας του Κόσμου, αλλά και της Μεγάλης Τέχνης, της Ποίησης, του Πολιτισμού και της Ιστορίας, δεν εμπεριέχουν όμως μόνο την λάμψη των εποχών ή το σκιόφως των μεταβάσεών τους. Νοσταλγούν επίσης και μαγνητίζουν, πέραν της αινιγματικής επικράτειας του ειπωμένου και του ανείπωτου, το λαμπρό γνόφο και την έκπαγλη αίγλη και δόξα μιας αναφαίρετης και αδιάγνωστης Αναφοράς, που αδιάκοπα διασχίζει κάθε κτιστό ορίζοντα. Και η Αναφορά αυτή, ως άναρχο και ατελεύτητο ρεύμα του Θεανθρώπινου Είναι, αδιάλειπτα καλείται και καλεί, κτίζει και κτίζεται, και αδιάκοπα εκπορεύεται και απολύεται, ανασταίνεται και μεταμορφώνεται, ενώπιον Αυτού που είναι Έρως και Ερών και Εραστόν, ενώπιον του Θαυμαστού Προσώπου και Ονόματος Αυτού, που ως αένναος και άκτιστος και ακένωτος Δημιουργός και Παντουργός ανόμοιος και άπειρος και αΐδιος, υπερβαίνει κάθε νόημα και κάθε έκφραση και κάθε όνομα.