ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ

Οι άνθρωποι που στήσανε από την αρχή το χωριό τους στη νέα πατρίδα, την αιώνια Ελλάδα, κουβαλούσαν μαζί τους, ο καθένας χωριστά, και μια ιστορία πόνου κι αγωνίας για τον ξεριζωμό τους από τη γη των προγόνων τους, τον Πόντο της Τουρκίας. Η λαχτάρα για ζωή τούς έδωσε τη δύναμη να γαντζωθούν από τα χώματα της πατρίδος και με την απαράμιλλη δημιουργική εργασία τους αξιώθηκαν να υπερβούν όλα τα εμπόδια που συνάντησαν στον κακοτράχαλο δρόμο της προσφυγιάς. Αντιμετωπίζοντας με αισιοδοξία και γενναιότητα τη σκληρή δουλειά της καλλιέργειας της χέρσας γης, τις συνέπειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την Κατοχή -ιδιαίτερα τη βουλγαρική κατοχή-, τον Εμφύλιο του 1946-1949 και ύστερα από μια μακρά περίοδο οικονομικής προόδου, φτάσανε στη σημερινή επτάχρονη λιτότητα που μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και σαν να μην έφτανε η μακρόχρονη αυτή λιτότητα, μας προέκυψε και η προσφυγική κρίση από τον εμφύλιο σπαραγμό των χωρών της Μέσης Ανατολής.

«Με το πόνημα αυτό, μου δίδεται η ευκαιρία να αναφερθώ σ' ένα μικρό κομμάτι της ιστορικής πορείας του ξεριζωμένου ποντιακού ελληνισμού, στη μετεγκατάστασή του στην ελληνική -μακεδονική κυρίως- γη και στο ρίζωμά του στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις που του διατέθηκαν, με τέτοιο πάθος και εργατικότητα, που είναι αδύνατον να το φαντασθούν οι νεότερες, σημερινές γενιές».
Λάζαρος Αθανασιάδης