Τα Δεκεμβριανά που, κατά τον συγγραφέα, καθόρισαν την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, διαχωρίζοντας το μέλλον της από αυτό των Βαλκανίων, άφησαν πίσω τους πολύ πόνο και μεγάλα ερωτηματικά. Ο συγγραφέας περιγράφει συνοπτικά και όσο πιο αντικειμενικά μπορεί αυτή την εποχή. Δεν είναι ιστορικός, αλλά δίνει μια ζωηρή αφήγηση, εμπλουτισμένη με υποσημειώσεις και με έναν πίνακα -για όσους νεότερους δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχει αρχειακό υλικό ιδιαίτερης σημασίας: πρόκειται για μια ανέκδοτη μαρτυρία της εποχής και για αφηγήσεις Αθηναίων που ζήσαν την φρίκη τότε σε μικρή ηλικία. Ως παιδιά ενδιαφέρονταν περισσότερο για το θέαμα των νεκρών ή των ανατιναγμένων σπιτιών, συλλέγαν τους άδειους κάλυκες, βίωναν την αναστάτωση με μια άγρια χαρά.

Στις εξαιρετικά ζωντανές αφηγήσεις τους περιδιαβαίνουμε την Αθήνα (Πλάκα, Χαλάνδρι, Μαιευτήριο Έλενας, Πατήσια, Βοτανικός, Κολωνάκι), ακούμε γνώριμα ονόματα (Βενέζης, Καστοριάδης) και μαθαίνουμε αυτά που δεν μας είπαν οι ιστορικοί: πόσο σχετική ήταν η εμφύλια ρήξη -αφού η οικογένεια, η φιλία και η γειτονιά πολλές φορές αποτελούσαν ενωτικά σχήματα και όχι πολωτικά.