Ένα έργο για την ευθύνη. Που ομολογεί την ανθρώπινη αδυναμία και την ανασφάλεια της εποχής του, μιλώντας για τη λήθη που φορτώσαμε στη μνήμη μας.
Ένα ταξίδι με μια βαλίτσα στο χέρι, που δεν είναι παρά η δίψα μας για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία κάπως λιγότερο ματαιωμένη. Ένα «δρομολόγιο» στην παλίρροια του σήμερα, θίγοντας το ανθρώπινο υπερεγώ και αγκαλιάζοντας τον έρωτα: την ίδια τη ζωή. Μια εξομολόγηση που εκκολάπτει ένα ναυάγιο προσωπικό που γίνεται συλλογικό. Σε ενεστώτα χρόνο. Αυτό είναι το θέατρο. Το ιδανικό. Ή, καλύτερα, το πιο ικανό ψέμα να πει την αλήθεια. Έμμεσα. Με ελπίδα και ελευθερία.