Δεν έχουν όλοι το προνόμιο να μαθαίνουν προκαταβολικά τη μέρα που πρόκειται να πεθάνουν. Ο Λούτσιο Μπαττιστίνι, ένας σαραντάχρονος πρώην πολίστας με γυναίκα και δυο μικρά παιδιά, το γνωρίζει επακριβώς. Μάλιστα, την ημερομηνία την καθόρισε ο ίδιος, όταν δέχτηκε την επίσκεψη ενός απρόσμενου όσο και ανεπιθύμητου επισκέπτη, ενός όγκου στο ήπαρ, τον οποίο ονόμασε, για να ξορκίσει την κατάσταση, «ο φίλος μου ο Φριτς».

Εκατό μέρες ζωής πριν από τη γραμμή τερματισμού. Εκατό μέρες για να αφήσει μια ωραία ανάμνηση στα παιδιά του, να παίξει με τους φίλους του και, κυρίως, να κατακτήσει απ' την αρχή την καρδιά της γυναίκας που πλήγωσε προδίδοντάς την αναπάντεχα. Εκατό μέρες για να ανακαλύψει ότι η ζωή είναι αστεία και σε ξαφνιάζει πάντα. Εκατό μέρες κατά τις οποίες ο Λούτσιο αποφασίζει να καταπιαστεί με το πιο δύσκολο πράγμα απ' όλα: το να είναι ευτυχισμένος. Γιατί, όπως έγραφε ο Νικολά ντε Σαμφόρ ήδη στον 18ο αιώνα, «η πιο χαμένη απ' όλες τις μέρες είναι εκείνη που δε γελάσαμε».