Σε μια παγωμένη πόλη μια σειρά ανεξήγητων όσο και αποτρόπαιων φόνων συγκλονίζει την κοινή γνώμη. Κοινά τους σημεία ο πάγος, τον οποίο ο δράστης χρησιμοποιεί συμβολικά, και κάποια μεταλλικά γράμματα που αφήνει πίσω του. Καθώς το μυστήριο γύρω από την υπόθεση πυκνώνει και ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται, ο Αστυνόμος Α της Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας, Έκτορας Ράντος, χάνεται σε έναν λαβύρινθο προσώπων και πληροφοριών, σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη αναζήτηση, που άλλοτε μοιάζει με παρτίδα σκάκι κι άλλοτε με ψυχολογικό γρίφο.

«Ομολογώ ότι ανατρίχιασα. Μέσα στην μπανιέρα ήταν ξαπλωμένος ένας άντρας σε αφύσικη στάση. Το ένα πόδι ήταν λυγισμένο προς τα πίσω. Το δεξί χέρι πλακωμένο από το σώμα. Ήταν προφανές ότι τον είχαν πετάξει εκεί όπως όπως. Δεν ήταν νέος. Υπολόγισα την ηλικία του κάπου στα εβδομήντα. Καλοξυρισμένος. Φορούσε μόνο εσώρουχα. Ο άντρας είχε μισόκλειστα τα βλέφαρα και τα μάτια του έμοιαζαν με θολούς βόλους. Στο ματωμένο στήθος του υπήρχε ένα ανοιχτό τραύμα, εμφανέστατα από σφαίρα. Το πιο ανατριχιαστικό ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος του σώματός του ήταν καλυμμένο με παγάκια, εκατοντάδες παγάκια. Παγάκια κοινά, σαν κι αυτά που βάζουμε στα ποτά μας. Κάποια λίγα είχαν πάρει να λιώνουν ή είχαν λιώσει, και το νερό που λίμναζε στην μπανιέρα ήταν βαμμένο άλικο από το αίμα».