Οι λέξεις, λεπταισθησίες στιγμιαίων προσωπικών συναισθηματισμών με ομφαλό το εγώ -κατά το δημιουργό, που δε χρησιμοποιεί σημεία στίξης, επειδή πιστεύει πως στην Ποίηση, όλα αυτά, είναι τείχη ή σταθμοί ανάπαυσης που δεν μπορούν, όμως, να σταματήσουν τις εκρήξεις του πνευματικού ηφαιστείου, ακολουθούν το δρόμο τους όπως κι ο ορίζοντας τον ουρανό μέχρι που χάνεται στο άπειρο.