Με τον όρο ostinato (από το λατινικό obstinatus=έμμονον) στη μουσική, περιγράφεται η συνεχής επάνοδος ενός μοτίβου μέσα στη σύνθεση.

Η επιστροφή της 'Ανας στο σπίτι της γιαγιάς της στην Ξάνθη ζωντανεύει την ανάμνηση του Μάριου, συνταξιούχου δασκάλου της μουσικής. Μ' ένα άλμα στην επικράτεια της μνήμης, αλλά και του ονείρου, η 'Ανα παρακολουθεί τον Μάριο να γράφει την παρτιτούρα την οποία της χάρισε τριάντα χρόνια πριν. Οι νότες του τάνγκο αφυπνίζουν τις αναμνήσεις του Μάριου κι αυτές με τη σειρά τους της 'Ανας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση την προπολεμική ιστορία του τόπου με τη μεταδικτατορική. Μπορούν η μνήμη και η λήθη της γενέθλιας γης να συνθέσουν το οστινάτο της κοινής τους ιστορίας; Μπορεί εν τέλει ένα μάθημα μουσικής να παγιδευτεί στον βρόχο του χρόνου και να επαναλαμβάνεται εσαεί;