ΜΙΚΡΟ, ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ, ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ, ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ

Επειδή πάντα της άρεσε το καινούργιο, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν ο υπολογιστής, ενθουσιάστηκε, έμαθε να γράφει και έτσι σώζονται κάποιες λίγες στιγμές της ζωής της. Σώζεται δηλαδή το ένα δέκατο από αυτά που βίωσε και από αυτά που μας έχει διηγηθεί, γιατί αν τα έγραφε όλα, το βιβλίο θα ήταν δεκαπλάσιο σε όγκο. Λείπουν σημαντικά κομμάτια, όπως η γνωριμία της με τον σύντροφό της Γιώργη, καθώς και ο Γολγοθάς που πέρασε μετά τον πρόωρο θάνατό του.
...Ξαφνικά αρχίζουν να πέφτουν πιστολιές και να χτυπάνε στο ψαχνό. Υπάρχουν νεκροί και πολλοί βαριά τραυματισμένοι. Οι σφαίρες ερχόντουσαν από το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας και ήταν η αντίδραση των μεγάλων μας Φίλων και Απελευθερωτών, των ’γγλων.
Ε δεν πάει άλλο! Πρέπει να αμυνθούμε! Πιάνει δουλειά το δημιουργηθέν αντάρτικο πόλης και αρχίζει το κανονικό πιστολίδι. Χαμός. Χάλαγε η πλάση.
Στο δρόμο έβλεπες πτώματα, τραυματίες να βογγάνε, κόσμο να τρέχει πανικόβλητος. Πραγματική τραγωδία.
Εγώ βρέθηκα σε μια έπαυλη στην Φωκίωνος Νέγρη, που εκείνη την εποχή ήταν η ωραιότερη οδός της Αθήνας...
Με γάργαρα νερά να τρέχουν σαν ποταμάκια στο πλάι του δρόμου. Με πολλά φυτά, άφθονα λουλούδια και πολλές, πολλές ομορφιές. Γενικά ένας παράδεισος, γι' αυτό οι περισσότεροι εφοπλιστές και βιομήχανοι είχαν τα σπίτια τους σ' αυτόν τον δρόμο...
Είχαμε καταλάβει την έπαυλη του μεγαλοβιομήχανου Λαναρά και την είχαμε μετατρέψει σε προσωρινό ιατρείο. Έρχονταν γιατροί συναγωνιστές, βλέπανε τους τραυματίες και μας δίνανε εντολή τι να κάνουμε, μέχρι να μεταφερθούν σε νοσοκομείο. Δηλαδή σαν κέντρο υγείας σημερινό. Είχαμε και λίγα κρεβάτια για ώρα ανάγκης. Εμείς είμαστε εκεί τέσσερεις. Είχαμε βάρδιες νύχτα μέρα, γιατί οι μάχες δεν είχαν τελειωμό...