"Όλα είχαν μπει σε κίνηση. Όλο το δίκτυο δούλευε με πυρετώδεις ρυθμούς: η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Τα κέρδη της επιχείρησης θα τα μοιράζονταν μια χούφτα πιστοί συνεργάτες ο Ντέιβιντ ήταν ένας απ' αυτούς. Κι όμως, περισσότερο κι απ' το δέλεαρ του κέρδους, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν τεράστιο, το δικό του κίνητρο γι' άλλη μια φορά ήταν η πρόκληση, η ροπή του προς τον κίνδυνο, η υπέρβαση εαυτού και η παραβίαση των ορίων. Όπως και τις άλλες φορές, ένιωθε να τον κυριεύει το παρήγορο συναίσθημα ότι ανήκε σε μια παράξενη οικογένεια: "το τσίρκο Μοντ". Πάντα το ίδιο οικογενειακό πνεύμα, πάντα η ίδια εξαντλητική δουλειά με ξέφρενους ρυθμούς. Ένιωθε ταυτόχρονα ακροβάτης και ζογκλέρ, περπατώντας πάνω σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στο νόμιμο και το απαγορευμένο, πετώντας όλο και περισσότερες μπάλες όλο και πιο ψηλά: απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, τέλειο έλεγχο του νευρικού του συστήματος, παραμερίζοντας τον εαυτό του και ό, τι δεν αφορούσε το "νιου ντιλ", τη νέα μοιρασιά όπως την έλεγε η Μοντ. Σ' αυτό το τσίρκο εκείνη είχε τον ρόλο του ταχυδακτυλουργού. Κρατούσε την τράπουλα στα χέρια της, διάλεγε ποια χαρτιά θα φανερώσει, μερικά τα εξαφάνιζε, άλλα τα έκρυβε στο μανίκι της, κι όλα αυτά με μια ανεπαίσθητη κίνηση των δακτύλων της, τόσο γρήγορη και τόσο σαγηνευτική, που υπνώτιζε, μάγευε, τύφλωνε, θάμπωνε τους πάντες".