Σταθερή πεποίθησή μου, που συχνά τις τελευταίες δεκαετίες επαναλαμβάνω, είναι ότι: η ''μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία'', στην οποία ανήκουμε, δεν ζει αποκλειστικά για τον εαυτό της. Ό,τι είναι, ό,τι κατέχει, ό,τι προσφέρει, προορίζεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και την ανακαίνιση του κόσμου. Γι' αυτό οφείλει να ευρίσκεται σε εγρήγορση, να αγρυπνεί, να παρακολουθεί την πορεία και την εξέλιξη της οικουμένης, να μελετά τα σημεία των καιρών. Ώστε να είναι σε θέση να δίνει τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και να μοιράζεται με όλους τους ανθρώπους τα δώρα του Θεού: την αλήθεια, την αγάπη, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την καταλλαγή, την εμπειρία του Σταυρού και της Αναστάσεως με την προσδοκία της αιωνιότητος.

Μέσα σε αυτή την προοπτική, η Ορθόδοξη συνείδηση δεν είναι δυνατόν να παραμείνει απαθής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, σε πνευματικές ζυμώσεις που επηρεάζουν το ανθρώπινο γένος. Όσοι έχουν υπεύθυνες θέσεις στην Εκκλησία, αλλά και γενικότερα τα συνειδητά μέλη της καλούνται να αγρυπνούν. Η προτροπή του Χριστού «γρηγορείτε» (Ματθ. 26:38-41 Μάρκ. 13:35-37) είναι πολλαπλά επίκαιρη. Οφείλουν να μετέχουν στη διερεύνηση των συγχρόνων συνθηκών και με λόγο κριτικό, παρηγορητικό, καθοδηγητικό, να συμβάλλουν στην ορθότερη αντιμετώπιση των αναφυομένων προβλημάτων. Η εγρήγορση είναι χρέος των Ορθοδόξων.