Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΛΕΙΤΟΥ ΚΥΡΟΥ

Ποιητής της Πρώτης Μεταπολεμικής Γενιάς, ο Κλείτος Κύρου σημαδεύεται από τα βιώματα των χρόνων της δοκιμασίας. Ωστόσο, τα αρτιότερα έργα του (συνθεμένα μεταξύ 1950-1990) επικεντρώνονται σε ένα πρόβλημα διαρκώς φλέγον: τη φθορά των σχέσεων, την απεμπόληση του αυθεντικού εαυτού, την άρνηση της επικοινωνίας. Η ποίηση καθίσταται γι' αυτόν πεδίο αναμέτρησης με την αλλοτρίωση• και ο ποιητής άλλοτε καταγράφει τις ήττες και τις απογοητεύσεις του και άλλοτε ανακαλύπτει τρόπους αντίστασης.

Πρόκειται για μια ποίηση με σύγχρονο προβληματισμό, με καίρια ερωτήματα, με απαντήσεις -όχι εύκολες- που δεν έχουν χαρακτήρα κηρύγματος ούτε λειτουργούν εφησυχαστικά, αλλά ωθούν σε νέες διερευνήσεις. Ο Κύρου είναι ένας ποιητής της εποχής μας. Με τολμηρούς πειραματισμούς στη γραφή, με συνεχή εγρήγορση απέναντι στις λέξεις, τις οποίες νιώθει να τον καίνε και να τον παρηγορούν, να τον παραπλανούν και να του αποκαλύπτουν καινούργιους κόσμους. Ζητώντας την προσωπική εμπλοκή του αναγνώστη, όχι μέσω συναισθηματισμών ή ρητορείας, αλλά μέσω ενός λόγου η ευθύτητα του οποίου συνδυάζεται με το βάθος, προτείνει την ποίηση ως βίωμα, εξακολουθητικό και πολυδιάστατο, ως διαδικασία αυτογνωσίας και αναστοχασμού, ως χώρο περιπλάνησης και, ταυτοχρόνως, ως αφετηρία δράσης. Τα δύσκολά σου όνειρα ιδίως εκείνα / Που μύριζαν ουρανό πρέπει για τον Κύρου όχι απλώς να τα ακολουθήσεις, αλλά και να τα μοιράσεις (και να τα μοιραστείς). Παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες και τα εμπόδια που ορθώνονται από τον εαυτό, από τους άλλους, από το κοινωνικοϊστορικό γίγνεσθαι, ακόμη και από τις λέξεις, μόνον έτσι μπορείς να ακούσεις αύριο τη φωνή σου.