Τέλος του 1950. Ανάμεσα στο πλήθος βρίσκεται ένα δωδεκάχρονο αγόρι. Ντροπαλός και ταπεινός, συναντά τους θείους και τα ξαδέλφια του που έφτασαν μαζί με την ευρύτερη οικογένεια. Η γιαγιά, πιο αργά απ' όλους και τελευταία, δίνει τη θερμότερη αγκαλιά, καθώς τα δάκρυά της ενώνονται με τα ρόδινα μάγουλα του νεαρού άνδρα. Μια πολύ συναισθηματική σκηνή, γεμάτη χαρά αλλά και θλίψη για εκείνους που λείπουν. Η οικογένεια δεν είναι όλη μαζί. Κάποιοι μένουν πίσω και αναρωτιούνται, "Πού είναι εκείνοι; Τι θα τους συμβεί με το πέρασμα των χρόνων;" Όταν οι αναμνήσεις έρχονται στην επιφάνεια, η ανθρώπινη ψυχή δε χαλιναγωγείται...

...Κάθε Κυριακή την περίμενε στη γωνία της λεωφόρου για να τη δει να βγαίνει με την οικογένειά της για τη συνηθισμένη κυριακάτικη βόλτα στην πόλη τη γεμάτη πολυτέλεια καρδιά της πόλης, το νησί, το κέντρο της, εκεί που ο Δημήτρης δεν μπορούσε ακόμα να πάει μόνος του. Δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει γιατί δεν είχε αρκετά χρήματα για ταξί ή ακόμα και για το τραίνο. Δεν τον ενδιέφερε να μάθει προς τα πού ακριβώς κατευθύνονταν, αφού βαθιά μέσα του είχε την αίσθηση ότι ήταν γραφτό ο έρωτάς του να μείνει χωρίς ανταπόδοση.