Δεκατρείς γυναίκες, με κοινό παρονομαστή τον σκοτεινό Δεκέμβρη του 1963 που οδήγησε στις διακοινοτικές ταραχές και στη χάραξη της Πράσινης Γραμμής που χώρισε τη Λευκωσία στα δύο, μιλούν για εκείνες τις στιγμές που συγκλόνισαν τον κόσμο τους. Της μίας ο άντρας δεν μπορεί να ανασάνει πνιγμένος στις αμαρτίες του, της άλλης γυρίζει μέσα στον τάφο χωρίς να μπορεί να ησυχάσει, η τρίτη κλαίει για τις άγριες αγκινάρες που της στέρησε ο πόλεμος, η τέταρτη μιλά για τη νύχτα που στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει η αιματοχυσία. Γυναίκες που μιλούν για τα έργα των αντρών. Καλούνται να μαζέψουν τα συντρίμμια, να πλύνουν τα ρούχα των νεκρών, να καθαρίσουν πίσω από τα χαλάσματα και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Και στο επίκεντρο, η άμεση πρωταγωνίστρια της καταστροφής, η Τουρκοκύπρια πόρνη Τζεμαλιγιέ, που μαζί με τον Τουρκοκύπριο εραστή της Ζεκή υπήρξαν οι πρώτοι νεκροί, ενώ ο θάνατός τους ήταν η αφορμή να ξεκινήσει το κακό.

«Όμως εγιώ εν μιλώ. Έμαθα την τέγνη να μεν αθθυμούμαι. Τζιαι να με αξιώσει ο Θεός ώσπου να πεθάνω να μάθω τζιαι την τέγνη του να ξηχάνεις. Αλλά τζιείνον λαλούν εν το πιο δύσκολο, εν πιο μεγάλη τέγνη να ξεχάνεις. Εγιώ μόνο να μεν θυμούμαι έμαθα».