Τα εννέα αυτά διηγηματάκια γράφτηκαν για να ξαναθυμηθούμε τη γλώσσα της εποχής των παππούδων μας. Ήταν η "χαρισάμενη εποχή" μιας γλώσσας ζωντανής, μουσικής και παραστατικής, όταν οι άνθρωποι μιλούσαν και πείραζε ο ένας τον άλλον, για να περάσει ευχάριστα η λίγη ώρα που ξέκλεβαν από τον συνεχή κάματο της δουλειάς, με "παλιούς μύθους" και ονειροφαντασίες.

Κατά κάποιον τρόπο έτσι διασκέδαζαν, αν δεχθούμε ότι το αλληλοπείραγμα και το "παραμύθι" ήταν στην καρδιά του Επτανήσιου, γνήσιο δομικό υλικό της κουλτούρας και συμπεριφοράς του. Ο λόγος είναι διανθισμένος με πάμπολλες ευχές, κατάρες, κομπλιμέντα, πειράγματα, παροιμίες, ακόμα και με λεκτικές ακροβασίες, πάντοτε όμως πλούσιος σε αισθήματα και μουσικότητα. Η γλώσσα προφανώς δεν είναι τόσο πλούσια σε χρωματικούς ιδιωματισμούς, ακόμα και γλωσσικές υπερβολές, όπως θα ήταν πιο παλιά, ειδικά στα "ξεκέντια" της, στα τελευταία της παναπεί. Έδωσε τη σκυτάλη στη νέα θυγατέρα της αλλά σαν γριά πεισματάρα, πρώην αρχόντισσα, όλο και κάπου έδειχνε και δείχνει ακόμα τα δαχτυλίδια της για να πιστοποιήσει την παροιμία "...κι άμα τα δάχτυλα 'πεσαν, τα δαχτυλίδια μένουν".