Το πιο ενδιαφέρον ίσως πράγμα που θα μείνει στη μνήμη μου για τη δικτατορία ήταν η μεταστροφή του πατέρα μου. Ήταν στον στρατό μέχρι το ’70, στρατηγός πιστός στα ιδεώδη του στρατού και της εθνικοφροσύνης, γιατί τότε το να είσαι εθνικόφρων ήτανε μια ολόκληρη ιδεολογία, συνολική. Εγώ ζούσα μέσα σε ένα περιβάλλον όπου δεν είχα ακούσει ούτε Θεοδωράκη. … Νομίζω πως το σοκ της ζωής του ο πατέρας μου το έπαθε … το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν ένα φορτηγό με ΕΣΑτζήδες περικύκλωσε το σπίτι με αυτόματα. Μπαίνει ένας υπολοχαγός μέσα, ανοίγει ο πατέρας μου με τις πιτζάμες και λέει: «Στρατηγός Λιοναράκης». Του λέει αυτός: «Παράτα μας από δω», του χώνει και το πιστόλι στο κεφάλι, ψάχνει όλο το σπίτι και βρίσκει τον αδελφό μου, ήταν στο γυμνάσιο, τρίτη γυμνασίου τότε. Τον παίρνει σέρνοντάς τον από τα μαλλιά, κτυπώντας τον μπροστά στον πατέρα μου. Και τον πήγαν στην ΕΣΑ. Έναν μήνα έμεινε μέσα. Έχω την εντύπωση πως εκεί ο πατέρας μου κατέρρευσε. Δηλαδή κατάλαβε πως όλα όσα πίστευε μία ολόκληρη ζωή ήταν λάθος.
Από τη μαρτυρία του Νικήτα Λιοναράκη