«Πάει καιρός που ο ύπνος του ταράζεται από δαύτην. Μια κόρη ωραία, ζηλευτή, που όμοιά της δεν υπάρχει. Με χρυσοπύρινα μαλλιά στα χρώματα του ηλίου, να ακουμπούν ανάλαφρα στους ακριβούς της ώμους. Το δέρμα βενετσιάνικη γνήσια πορσελάνη, εύθραυστη και πολύτιμη στ' άγγιγμα και στο θώρι. Τα μάτια της απύθμενο πράσινο και γαλάζιο φτιαγμένα λες και ήτανε με σπάνιο χαολίτη, την πέτρα που λαξεύουνε οι άντρες στα νταμάρια. Κι η μυρωδιά πρωτόγνωρη κι ευωδιαστή συνάμα, σαν από σπάνιο φυτό που τρέφονται οι Μοίρες.»

- Ποια είσαι; Πες μου, να χαρείς! Ποιο είναι τ' όνομά σου; Πού θε’ να ψάξω να σε βρω και πού να σ' ανταμώσω;
- Το ταίρι σου το αμάραντο. Ζωή με λένε, ανθέ μου. Στον Κήπο ψάξε των Ευχών. Εκεί θα μ' ανταμώσεις...
Κι η κόρη χάθηκ' άξαφνα, σα να την πήρε αγέρας.

«Αγριεμένα τα νερά ορμάνε στο καΐκι, να το κατασπαράξουνε, στον πάτο να το σύρουν. Λες κι είχανε τα κύματα χέρια και το τραβούσαν. Κι ο άνεμος ο χιονιστής, σα σίφουνας χιμάει αρπάζει το έρμο το σκαρί, ψηλά το στροβιλίζει κι έπειτα πάλι, με ορμή στη θάλασσα το ρίχνει. Κι ο ουρανός αμέτοχος να μείνει δεν μπορούσε. Αστραποβρόντια τρανταχτά στέλνει, που ξεκουφαίναν και συνεχίζει με βροχή, νεροποντή, χαλάζι, που έπεφτε με δύναμη μελάνιαζε το σώμα. Δυο μέρες θαλασσόδερναν. Δυο μέρες και δυο νύχτες. Μα ήταν κι οι δυο ανθεκτικοί. Σαν από στόφα ηρώων. Την τρίτη ημέρα ο καιρός ημέρεψε και πάει, άλλα πελάγη για να βρει αλλού θυμό να βγάλει.»