Την αλήθεια δεν υπομένει ο έρωτας.
Χρυσό κλουβί του ονείρου το κλειδί
στο προσκεφάλι σου καλά κρυμμένο.
Μα η παλίρροια των χειλιών
δεν γνωρίζει παράδεισο,
παρά μια χαραμάδα θάλασσας
και μόνο.

Με τα παραμιλητά του Αυγούστου
και τη σελήνη πάντα εκεί.
Τόσο φως
άλλο τόσο το ανείπωτο.

Πάρε με αγκαλιά
και άσε τις σιωπές να ευδοκιμήσουν.
Ο πόνος ανθίζει όταν μοιράζεται
σιγανά, χαράζοντας
λησμονημένα ανατριχιάσματα
μέσα από όρκους ασυνάρτητους
ενός παντοτινού Αυγούστου.