"Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους λεηλατήθηκε. Το ξέρεις αυτό;"
"Αν δεν κάνω λάθος, οι περισσότεροι".
"'Ακου! Όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να του το πεις. Ακόμα κι όταν όλα είναι ήδη ειπωμένα".
"Δεν διαφωνώ. Αλλά ποια νομίζεις πως θα ήταν η συνέχεια;"
"Θα έβγαζες φτερά! Θα αποκτούσες ιδιωτικό πλανήτη".
"Σου περνάει καθόλου από το μυαλό ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη στερούνται ακόμα και τα πλέον αναγκαία;"
"Περισσότερο από ποτέ, τώρα πιστεύω ότι το πλέον αναγκαίο είναι η αγάπη".
"Θέλω να ξέρεις πως εγώ σ' αγαπώ βαθιά..."
"Και εγώ. Και είμαι σίγουρη ότι αυτή την αγάπη δεν την υποκαθιστά κανένας έρωτας!"
"Μα αυτή η αγάπη είναι απολύτως ερωτική. Δίχως αυτήν ο κόσμος δεν έχει σχήμα".
"Μπορούν οι άνθρωποι, σε εποχή βαθιάς κρίσης, να μιλούν για τον έρωτα;"
"Κυρίως τότε! Είναι το μόνο που έχει απομείνει. Τι θα κάνεις τώρα; Θα φύγεις;"
"Ναι, θα φύγω! Θα πάω κοντά του στο πληγωμένο νησί".
"Κοντά του; Κοντά σε ποιον;"
"Κοντά στο καινούργιο παραμύθι που μου φανερώθηκε".
"Πρόσεξε! Μερικά παραμύθια δαγκώνουν!"
"Εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' όλους αυτό. Θέλω να συνομιλήσω μαζί του κοιτάζοντάς τον με άλλον τρόπο. Όπως, ας πούμε, κοιτάς τα έργα στο χώρο τους".
"Συνήθως ο χώρος τους είναι ένα μουσείο που υποδύεται τον φυσικό τους χώρο. Όμως, ζήσε το! Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Ίσως μέσα απ' αυτό βγει η αληθινή ιστορία".