Οι φωτογράφοι του φετινού Περιπάτου περιπλανήθηκαν στο κεντρικό διαμέρισμα της πόλης της Θεσσαλονίκης αναζητώντας θραύσματα από την ιδιαίτερη μορφή και το χαρακτήρα του. Αν στο κέντρο μιας πόλης πλέκεται η βασική της αφήγηση, το μοναδικό της master narrative, αυτή της Θεσσαλονίκης προβάλλει ασύμμετρη, πολυεπίπεδη, γοητευτική, τραχιά. Τα έρημα αστικά τοπία του Βασίλη Παντελίδη ενώνει μια διακριτή ετερογένεια, ενώ παράλληλα αιωρείται σε όλα μια ανήσυχη αίσθηση διαστρωμάτωσης, που ολισθαίνει ανύποπτα από την κυριολεξία στη μεταφορά.

Η Βίκη Γεωργίου απομονώνει μορφές και σκηνές από την τυρβώδη καθημερινότητα της πόλης καθώς η ανόργανη ύλη, σμιλεμένη επιδέξια από το ανθρώπινο χέρι σε αγάλματα και μνημεία και σημαδεμένη ανάγλυφα από το χρόνο, εμπλέκεται αντιστικτικά με την εφήμερη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η προσοχή του Πάρι Πετρίδη εστιάζεται σε μικρά μαγαζιά κάθε λογής τα εσωτερικά των οποίων φωτογραφίζει με τους ιδιοκτήτες ή εργαζομένους τους, προτείνοντας τελικά το κέντρο ως ιδιόμορφο άθροισμα προσωπικών, επιμέρους συνιστωσών.

Ο Μαρίνος Τσαγκαράκης διαλέγεται από ψηλά με την πολυώροφη αρχιτεκτονική του κέντρου. Η αρχιτεκτονική φόρμα, χάρη στις μακρές εκφωτίσεις και τον ιδιωματικό τεχνητό φωτισμό, φανερώνει απρόοπτες, μονοχρωματικές σχεδόν, διαβαθμίσεις φωτός και σκιάς, χώρου κατακτημένου και κενού, που αλληλεπιδρούν στο τελευταίο φως του ουρανού.