Ω! σπίτια κι ευτυχισμένα κάποτε παλάτια.
Ω! Πρίαμε, πλούσιε κάποτε πατέρα πολλών παιδιών, κι εγώ η γριά μητέρα τους, πώς φτάσαμε στο τίποτα, στερούμενοι την πρότερή μας δόξα.
Ψηλώνουμε από υπερηφάνεια αν κάποιος «άρχοντα» εμάς αποκαλέσει, μέσα στα πλούσια δώματα ή μέσα στους πολίτες. Ωστόσο, αυτά δεν έχουν καμιά αξία. Του νου αστόχαστες φροντίδες, της γλώσσας καυχησιά. Λογιάζεται ευτυχής όποιος την μέρα του περνάει δίχως συμφορές.
(?κάβη, στ. 617-624)