Είκοσι ένα μυθιστορήματα σε πολλαπλές ανατυπώσεις. Έξι βιβλία ποιητικής πρόζας. Δύο δοκιμίου (Beckett, Ελύτης). Θεατρικά της έργα έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αμέτρητες συνεργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά. Επίσης, έχει γράψει ποίηση, δώδεκα ποιητικές συλλογές και τον συγκεντρωτικό τόμο Μαζεύω τα υπάρχοντά μου. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στα γαλλικά, σουηδικά και αγγλικά και διδάσκονται σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έξι διδακτορικές εργασίες έχουν γίνει πάνω στα βιβλία της, στα πανεπιστήμια Αθηνών, Πάτρας και Μπάρι. Είναι πτυχιούχος του Παντείου και της Σορβόννης, όπου, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, σπούδασε αισθητική και ιστορία θεάτρου. Πατρίδα της η Λήμνος φιλτάτη. Πήραν την Πόλη, πήραν την... είναι το ιστορικό μυθιστόρημα που μίλησε στην ψυχή του αναγνώστη. Ίσως γιατί ο σημερινός άνθρωπος, της παγκοσμιο¬ποίησης και της αβεβαιότητας, αισθάνεται την ανάγκη να βρει τις ρίζες του και την ιστορία του, την καθαρότητα της ελληνικότητάς του.

«Προσπάθησα να δώσω στον ήρωά μου, τον Πορφύριο, κάποιες μαγικές ιδιότητες, μυθικές. Γιατί τα πρόσωπα που περνούν στις διαστάσεις του θρύλου είναι τρισμέγιστα. Κι εγώ έπρεπε να εναρμονίσω στις ίδιες αναλογίες τα δικά μου πρόσωπα του μύθου, αυτά που έπλασα, για να μπορούν να σταθούν πλάι στα πραγματικά. Πιστεύω πως ο μύθος μου ο πολύ ανθρώπινος έκανε το ογκώδες αυτό μυθιστόρημα να αγαπηθεί έτσι όπως αγαπήθηκε από τους αναγνώστες. Παράλληλα με τα τραγικά ιστορικά γεγονότα, ξετυλίγεται το ανθρώπινο δράμα του ήρωά μου, το υπαρξιακό του δράμα, σαν μια αναγωγή στην οδυνηρή περιπέτεια ολόκληρου του θυσιασθέντος ελληνισμού».

Ύστερα από είκοσι χρόνια και είκοσι δύο επανεκδόσεις, το κλασικό πλέον έργο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου σε μια νέα διαδρομή στον Χρόνο. Το Πήραν την Πόλη, πήραν την... ζωντανεύει τις τελευταίες ημέρες της σπαρασσόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Λεπτό προς λεπτό καταγράφει τις πενήντα επτά ημέρες πολιορκίας της Βασιλεύουσας έως την 'Αλωση. Με τη δύναμη του ποιητικού ενορατικού λόγου, αλλά και με αναλυτική διείσδυση και θέση έναντι της ιστορίας, η συγγραφέας δίνει την ύστατη αγωνία, τον ύστατο αγώνα, που στάθηκε ορόσημο στη νεότερη ιστορία του ελληνισμού. Όμως, πέρα από αυτό, και με μυθικό άξονα τον ήρωά της, δίνει τη συγκλονιστική πορεία της παρακμής του Βυζαντίου, καθώς και την οδυνηρή περιπέτεια του ελληνισμού μετά την καταστροφή.

«Είναι μεγάλη η συγκίνηση που νιώθω, καθώς, ύστερα από είκοσι χρόνια, το μυθιστόρημα αυτό ξεκινά το νέο ταξίδι του στον Χρόνο. Αισθάνομαι σαν να το έγραψα χτες. Τόσο ζωντανή στη σκέψη μου η κάθε λέξη του. Η κάθε στιγμή αγωνίας που χαράχτηκε μέσα στο μυαλό μου σαν όρκος. Με τέτοια δύναμη γράφτηκε. Όπως έχω ήδη πει, εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω αυτό που σχεδόν πάντα μένει έξω από την ιστορία: Το πάθος, το θαύμα, τον όρκο της ψυχής, το ρίγος. Να βρω το μεγαλείο εκείνων των τραγικών πολιορκημένων, που η θυσία τους, ο τιμημένος θάνατος που επέλεξαν, έγινε σύμβολο στη συνείδηση του Γένους. Και όλα αυτά προσπάθησα να τα περάσω μέσα από την οδύνη της Μιας Συνείδησης, της Μιας μοναχικής κραυγής, αυτής του ήρωά μου, του νεαρού πολεμιστή από τη Λήμνο. Μόνον έτσι η ιστορία μπορεί να γίνει προσωπική μας αλήθεια. Να φτάσει στην υπέρβαση και στην αυτογνωσιακή κάθαρση».