Ο Ινδός αρχαιολόγος Pandit Subbaraya Sastry υποστηρίζει ότι η σχέση του Ιωνικού Ελληνισμού με τις χώρες της Ανατολής, ήταν τόσες πολλές και ποικίλες, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ότι ήδη τουλάχιστον δέκα αιώνες προ του Μ. Αλεξάνδρου δίδονταν ευκαιρίες και στους Έλληνες και στους Ινδούς, να ανταλλάσσουν τις ιδέες τους. Η διαπίστωση ορισμένων αναλογιών ανάμεσα στις δυο φιλοσοφίες, την ελληνική και την ινδική, με το να εντοπίζεται συχνά στα αρχαία κείμενα των μεν και των δε, δικαιολογεί τη γνώμη ότι είχαν δημιουργηθεί, από ένα απώτερο παρελθόν, ιστορικές συνάφειες μεταξύ των Ελλήνων και των Ινδών. Η αντίληψη του Θαλή για το νερό, που το βλέπει σαν φυσική αρχή, θυμίζει τον βεδικό μύθο που υποστηρίζει κάτι παρόμοιο. Το ίδιο και στην Ελεατική σχολή, όπου διδάσκονται παρόμοιες ιδέες με εκείνες που περιέχουν τα ινδικά κείμενα των "Ουπανισάντ". Ανάλογες παρατηρήσεις κάνει ο Sastry για τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Αναξαγόρα, τον Πυθαγόρα και για την ομοιότητα του Ορφισμού με θρησκευτικά δόγματα που επικρατούσαν τον ίδιο ή και ακόμα παλαιότερο καιρό στην Ινδία. Όλες οι θρησκευτικές, φιλοσοφικές και μαθηματικές θεωρίες, που διατυπώσανε οι Πυθαγόρειοι, ήταν ήδη γνωστές στην Ινδία τουλάχιστον από τον 6ον αιώνα π.Χ.