Ξέρεις πώς είναι να κυλάει η ζωή ερήμην σου;
Κι όταν είσαι συγγραφέας, ξέρεις πώς είναι να βλέπεις τις λέξεις, τις ιδέες, τα ευρήματά σου να βυθίζονται στο κενό κι η έμπνευσή σου η σκορδόπιστη να την κάνει μ' ελαφρά πηδηματάκια;
Κάπως έτσι βάλτωσε η συγγραφέας Ιωάννα Μαργέτη. Ώσπου έλαβε την πρώτη ανώνυμη επιστολή. Ακολούθησαν κι άλλες. Μια ιστορία σε συνέχειες, "θα τη γράψεις" την πρόσταξε ο άγνωστος. Τρόμαξε.
Ήταν κι εκείνο το πασπαρτού που της έβαζε βίαια στα χέρια. Κείνο που θα ξεκλείδωνε εντός της κρυμμένα μυστικά, ανασφάλειες και φόβους.
"Μια ψυχή που έμαθε να ζει μες στο κελί, μπορεί ν' αναπνέει ακόμη κι έξω απ' το κελί της;"
Υποκύπτει. Καταπιάνεται με τη συγγραφή αλλά και την αναζήτηση του άγνωστου αποστολέα. Ταυτίζεται με το ίδιο της το κείμενο. Βυθίζεται και συνθλίβεται. Αιμορραγεί κι εξαγνίζεται. Η λύτρωση που προσδοκά είναι να καρφώσει στην πόρτα της ζωής της εκείνο το σημείωμα που η ίδια επινόησε για τον ήρωά της. "Κορόιδα, σας την έσκασα, είμαι ελεύθερη πια!"