Η γραμμή των δύο παρά τέταρτο. Σαν απόηχος μιας σκέψης... Μπορεί να είναι ένα όνειρο. Μπορεί κι ένα μονοπάτι. Μπορεί ένα ταξίδι. Ναι, σίγουρα, ένα ταξίδι. Ένα χαμόγελο αλλά μπορεί κι ένα δάκρυ. Μπορεί μια αγκαλιά, ένα χάδι ή μια μοναξιά. Μπορεί να είναι μια στιγμή αλλά και όλη η ζωή. Μπορεί να είναι εσύ, αυτός, εγώ. Μπορεί.... Πριν σκεφτείς... απλά πάρε ανάσα, ξεφορτώσου να άχρηστα, ξέρεις τα δηλητηριώδη, και μετά σκέψου. Γιατί έχει απόηχο η σκέψη σου. Και δεν ξέρεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει...

«Είναι που σκέφτεσαι κάποια στιγμή τι είναι το σημαντικό. Και απλά ξυπνάς μια μέρα, βροχερή, ηλιόλουστη, κρύα, ζεστή, δεν έχει σημασία και ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις. Είναι απλά αυτή η στιγμή. Δεν ξέρεις για πού. Δεν ξέρεις για ποιόν. Κουβαλάς μόνο το Θεό μαζί σου. Έναν παράξενο Θεό. Που ξέρει μόνο ν' αγαπάει. Έναν Θεό που θα σε προστατέψει όσες φορές κι αν αμαρτήσεις. Έναν Θεό που ξέρει να ακούει, ξέρει να συζητάει. Έναν Θεό που θα σε σκεπάσει στα σίγουρα όταν κρυώσεις, που θα σου δώσει ένα χέρι βοηθείας για να κρατηθείς. Ναι, υπάρχει κι αυτός ο Θεός. Είναι ο Θεός που θα σε χορέψει μια βραδιά σ΄έναν ξάστερο ουρανό. Είναι ο Θεός που θα σε οδηγήσει στο πρώτο σου φιλί. Είναι ο Θεός που θα σου χαμογελάσει σε μια δύσκολη μέρα σου.»