Η μετάφραση του Ι. Φωτιάδη πλαισιώνεται από Προλεγόμενα (σσ. 11-19) και Σημειώσεις (σσ. 45-47). Ο Φωτιάδης κάνει λόγο για τη διαχρονική αξία των ομηρικών επών (νομίζεις ότι γράφτηκαν σήμερα και δε βρίσκεται στον κόσμο πολιτισμένος άνθρωπος που να μην τα μελετά, να μην τα θαυμάζει και να μην τα εκτιμά) καθώς και για τις αιτίες του τρωικού πολέμου και για την υπόθεση της Ιλιάδας.

Η γλώσσα του κειμένου του Ι. Φωτιάδη (των εισαγωγικών σημειωμάτων και της μετάφρασης του Α της Ιλιάδας) είναι η ποντιακή του ιδιώματος της Χαλδίας. Η φωνητική και η μορφολογία είναι εξολοκλήρου χαρακτηριστικές του ιδιώματος αυτού, και μόνο στο λεξιλόγιο είναι καμιά φορά αναγκασμένος ο συγγραφέας να δανείζεται από το λεξιλόγιο της κοινής νεοελληνικής (συνεδριάσεις, σκήπτρα, της ελεγειακής ποίησης, το πατριαρχοφεουδαλικό καθεστώς κ.ά.).

Όσο για την καθαυτό μετάφραση, μόλο που ξενίζει στους πρώτους δεκαπεντασύλλαβους -η Ιλιάδα στην ποντιακή!-, μετά ο ποντιακός στίχος ρέει ομαλά, χωρίς στιχουργικά παρατράγουδα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις -που έτσι κι αλλιώς είναι αναμενόμενες σ' ένα ποιητικό κείμενο- μπορεί κανείς να επισημάνει κάποια χάσματα, που οφείλονται βασικά σε μετρικούς λόγους...