Οδυνηρή η εμπειρία του πολέμου και οδυνηρότερη η ζωή στην Ελλάδα του εμφυλίου...Τα πάθια του λαού μας ατελείωτα - δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Όλοι ή σχεδόν όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της αβεβαιότητας για το μέλλον και της φτώχειας.
Όμως υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τις επερχόμενες γενιές.

Το βιβλίο "Οδός Ζαλόγγου αριθμός 7" είναι αυτοβιογραφικό και ταυτόχρονα μια ηθογραφία... τότε που υπήρχαν γειτονιές ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '50... τότε που συμβίωναν αρμονικά στην ίδια αυλή οικογένειες, ομοφυλόφιλοι, πόρνες και διανοούμενοι. Δεν προσπαθώ ούτε να κρύψω ούτε να ωραιοποιήσω κάτι. Επισημαίνω ακόμα και την ανταγωνιστική σχέση της μάνας με την κόρη... Η ιστορία μας ακροβατεί μεταξύ πόνου και χαράς, γέλιου και συγκίνησης.