«...Ήταν ολοκαίνουριος, ερωτευμένος με τη ζωή, ακούραστος, πεινασμένος, διψασμένος, ηλιοτσουρουφλισμένος, αλμυρός, χαμένος στις αναζητήσεις των ηδονών και των μελλοντικών ονείρων του. Αισθάνθηκε ξαφνικά γιατρεμένος. Εγκαταλείφθηκε στο όραμα της γαλάζιας κοιλιάς που ξέσκιζε το πλοίο, εκσφενδονίζοντας σχίζες πέτρινων βυζιών της Σερίφου, της Σίφνου, της Κιμώλου, της Μήλου, της Σαντορίνης, της Ίου, της Σικίνου, της Αμοργού. ’ρχισε να κάνει απεγνωσμένες κινήσεις με τα χέρια του στο σκοτάδι, να πιάσει τις αλμυρές ρώγες των μαστών τους που φωτοβολούσαν κάτω από τη στίλβη των άστρων. Να βάλει στο στόμα του τις αναμνήσεις μιας ανέμελης ζωής. Να ξαναζήσει έρωτες στα αγκαθωτά βράχια όπου ξεσπούσαν οι αφροί των κυμάτων. Ένιωσε την παλικαριά των πεθαμένων που ξαναγυρίζουν στη ζωή μετανιωμένοι που έφυγαν, επειδή νοστάλγησαν τη συντροφιά των γυμνών κοριτσιών. Ανησύχησε για την τύχη των χαλικιών που πίεσε η ερωτική ορμή του στους έρημους όρμους των θηλυκών νησιών. Προσπάθησε απεγνωσμένα να ξεμπλέξει τα χρόνια της ευτυχίας από τα χρόνια της επιτυχίας, όταν το φάντασμα του γέρικου χρόνου, γιγαντιαίο και καμπουριαστό, με επίσημο ένδυμα, καπέλο πομπέ, πουκάμισο χωρίς γιακά, κουμπωμένο κάτω από τον λάρυγγά του με μαργαριτάρι ραγισμένο από σιωπηλούς κεραυνούς, δρασκέλισε τα νησιά πατώντας από το ένα στο άλλο με εφηβική ευκολία και βούλιαξε στα βαθιά, προκαλώντας αναβρασμό των νερών από το σβήσιμο των κεραυνών που κουβαλούσε στην καμπούρα του. Τα ρουθούνια του μπούκωσαν με την αποθαρρυντική μυρωδιά του καμένου πανιού».