Ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι. Από τη στιγμή που οι χάντρες του σκορπίζουν στον δρόμο, ένα πλήθος χαρακτήρων εμφανίζεται να συναντά το πεπρωμένο του, ερχόμενο αντιμέτωπο με μια ξεχωριστή κάθε φορά κεχριμπαρένια χάντρα. 'Ανθρωποι απόμακροι, ρεαλιστές, ονειροπόλοι, φιλόδοξοι, λυτρώνονται σταδιακά από τις εμμονές τους και αντικρίζουν έναν κόσμο διαφορετικό, επιχειρούν ένα αντιληπτικό άλμα κατά τη διάρκεια του οποίου δεν παύουν να εξελίσσονται. Χωρίς να είναι η χάντρα, αυτή καθ’ αυτή, το έναυσμα για τη μεταβολή, τον εμπλουτισμό ή την κατάρρευση ακλόνητων πεποιθήσεων, ωστόσο σηματοδοτεί -κυρίως ο τόπος, ο τρόπος και ο χρόνος που αυτή βρέθηκε- μια αυθόρμητη ενδοσκόπηση και μια ουσιαστικότερη θεώρηση εννοιών όπως ο σεβασμός, η αυταπάρνηση, η αφοσίωση, ο αλτρουισμός, το καθήκον, η υπεροψία, ο φόβος, η μοναξιά, η ατολμία. Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει μια ανεξήγητη, σχεδόν μυστηριακή θεώρηση της τύχης, του πεπρωμένου, του αναπόφευκτου της μοίρας. Μια αίσθηση του εξωπραγματικού, του απρόβλεπτου, που αποχρωματίζει τη ρεαλιστική προσέγγιση των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και καταδεικνύει, από πολλές απόψεις, τη μαγεία της ζωής.