Σαν το νερό μετά από μεγάλη δίψαη θύμηση θα τρέξει να σκαρφαλώσει στο ρόδο της αγάπης σου να ανασάνει το άρωμα που απ' το χώμα στα στήθη μου ανεβαίνει
Θα ξημερωθεί υφαίνοντάς την πόντο πόντο, λες κι 'ταν τώρα που γεννήθηκε σαν ανάγκη ζωής, και μαζί της εμείς.
Γιατί οι συνεχείς χειμώνες δάμασαν την υπομονή κι η άνοιξη αποζητά το δικό σου χαμόγελο για να ανθίσει. Να μιλήσει απλά και σκοτεινά, μέσα από αστέρια και από ίσκιους.
Κοίτα, στον τοίχο της μοναξιάς μου φύτεψα μια μπουκαμβίλια, για σένα.
Δε σε ξέρω, πού ζεις; Υπάρχεις;
Μια θαμπή φιγούρα σου τρεμοπαίζει στα όνειρά μου.
Μια δίνη απειλεί να με καταπιεί. Μα κοίταξε, ζω! Ραγίζει του πόνου η πέτρα στη δική σου τη σκέψη. Τα χέρια μου σαλεύουν ψηλαφώντας το νόημα της ζωής στη μορφή σου.
Μαζί σου μπορώ, μπορώ να τα αντέξω τα όνειρά μου.
Και ίσως, να τα αξιωθώ...

Στις αγάπες της ζωής μου...
Στους γονείς μου