Αυτό το βιβλίο είναι μια περιδιάβαση στο Παρίσι και στην Αθήνα, μια διαδρομή, γεμάτη παρακάμψεις, στα ευμετάβλητα τοπία των εσώτερων πόλεων στη σιωπή των προαστίων στις ακτές. Η Νέα Υόρκη, το Λος 'Αντζελες, το Ντητρόιτ βρίσκονται εδώ σε δεύτερο πλάνο, μολονότι έζησα μεγάλο μέρος της ζωής μου στις αμερικανικές πόλεις και στον ενδιάμεσο χώρο, στους αυτοκινητοδρόμους και στα μοτέλ. Στα Αστραφτερά πεδία ο προορισμός λείπει, στη διαδρομή γίνεται λόγος για τη λογοτεχνία, για τη νιότη, την πολιτική, την ιστορία, τη διεθνή στρατηγική, τον έρωτα, την ποίηση, το ροκ εντ ρολ, τον θάνατο και την αυτοκτονία - γίνεται συχνά λόγος για τον θάνατο και την αυτοκτονία, πολύ συχνά. Δεν ξέρω γιατί - δεν σκοπεύω να αυτοκτονήσω προς το παρόν, τις περισσότερες μέρες, μάλιστα, είμαι εκστατικά ευτυχισμένη.

Παρ' όλα αυτά, έγραψα τα Αστραφτερά πεδία για τους νεκρούς - όχι ότι έχει κάποια σημασία γι' αυτούς. Έχει για μένα, ώσπου να εκδοθεί το βιβλίο θα έχουν, σίγουρα, προστεθεί κι άλλοι θάνατοι, κι άλλες απώλειες. Τα Αστραφτερά πεδία είναι το είδος του βιβλίου που μπορεί να συνεχιστεί μέχρι το άπειρο ή μέχρι τον θάνατο του συγγραφέα: περιλαμβάνει σκέψεις, ιστορίες, αποσπάσματα μυθοπλασίας, αναμνήσεις από το παρελθόν και, κατά κάποιον τρόπο, αναμνήσεις από το μέλλον.