'Αφησα μουστάκι για να κρύβω το γέλιο
και κάθε απαίσιο μορφασμό,
φόρεσα γυαλιά για να κρύβω το δάκρυ,
που τρέχει συνήθως όταν πονώ.

Πίσω απ' τα γυαλιά μου κοιτάω,
κάθε μεσημέρι πεινάω,
κάτω απ’ το μουστάκι μου γελάω,
ό,τι ωραίο δω το τραγουδώ.

Κάθομαι στο δρόμο και κοιτάω,
με ό,τι αστείο και να δω, γελάω,
σαν βαρεθώ βάζω τα χέρια μου στις τσέπες,
στο μαύρο μπουφάν μου με τις πιέτες.

Παρατηρητής ακούραστος κοιτάει
κι έχει σηκωμένο το γιακά,
μόνος μες στο πλήθος τριγυρνάει,
κάλλος κι ανθρωπιά αναζητά.