Το νέο αιρετικό συγγραφικό εγχείρημα του Κωνσταντίνου Δεληχά, με τίτλο «Ψυχανάλυση; Όχι απαραίτητα». ν αρχή ην το χάος. Η γενιά του πολέμου πήρε πια τα ηνία (τα καλά λεφτά, χωρίς πολύ πια κόπο) στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980 και τα παιδιά της, οι σημερινοί Έλληνες-μισέλληνες, ανθέλληνες, ελληνοπαθείς, ελληνοφονικοί, μεσήλικες, τότε ως έφηβοι οραματιζόταν. Τι ακριβώς δεν ήξεραν. Κάποιοι από αυτούς ήταν πιο φοβοτολμικοί και κατεγράφησαν σαν οι ξεχασμένοι ιππότες των πόλεων. Ναι, αυτοί οι μακρυμάλληδες αμφισβητοπαθούντες. Αυτοί που αποτελούσαν το κίνημα των μπυρόβιων ξέγνοιαστων εφήβων. Με τα σκούρα ρούχα και τα σκοτεινά βλέμματα.

Κάτω από τα σκοτεινά βλέμματα και τις προκαταλήψεις κρυβόταν η δίψα για αλλαγή. Δεν ήξεραν οι ίδιοι όμως τι ήθελαν να αλλάξουν πίνοντας μπύρα στα καταγώγια της επαρχίας και ακούγοντας μια μουσική για αυτούς ξεχωριστή για τους υπόλοιπους απεχθή.

Οι οικογένειές τους τούς μισούσαν γιατί είχαν μακριά μαλλιά και ήταν μονίμως μαυροντυμένοι. Το πένθος τους τούς έδινε χαρά όπως και η αγάπη για τη μουσική. Βλέπεις, το βλαχαδερό, ο μικροαστός που δεν ήξερε να μιλάει, είχε στην παρέα του μεγάλη πέραση για τα σκούρα μαλλιά του, που, αφού είχε φάει κανά δυο φορές ξύλο από τον αυταρχικό και κομπλεξικό πατέρα του, κατάφερε να αφήσει ως τη μέση.

Όσα λεφτά περίσσευαν από τις μπύρες που κάναν εμετό στα πάρτυ και από το επιδεικτικό κάπνισμα, το αντρίκιο, πηγαίναν στα βινύλια που αποκτούσαν μεγάλη αξία, συναισθηματική αλλά και κοινωνική, μια και συχνά άκουγες «μεγάλος ροκάς, έχει διακόσιους δίσκους».