Η προφητεία στον βιβλικό Ισραήλ παρά τις διάφορες φάσεις που πέρασε (λ.χ. εκστατική προφητεία, ψευδοπροφητεία, γνήσια προφητεία) άσκησε καθοριστικό ρόλο στην πίστη και την ηθική του λαού Ισραήλ.

Η παρουσία της στη ζωή του βιβλικού Ισραήλ ήταν διαρκής, η επίδρασή της στη θεολογική σκέψη της Παλαιάς Διαθήκης βαθιά και η συμβολή της στη διαμόρφωση των αρχών της παλαιοδιαθηκικής ηθικής αποφασιστικής σημασίας.

Σύμφωνα με το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης προφήτης στην κυριολεξία δεν είναι αυτός που "προλέγει" ένα μελλοντικό γεγονός, αλλά αυτός που μιλά εξ' ονόματος του Θεού και έτσι είναι ο εκπρόσωπός του, ο απεσταλμένος του.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της προφητείας, ως εκ τούτου, είναι ο λόγος του Θεού και ο λόγος του απεσταλμένου του Θεού. Η νομιμοποίηση του προφήτη βρίσκεται στο ότι έχει κληθεί για να μιλήσει και να μεταφέρει το θεϊκό μήνυμα.

Ο λόγος είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο του προφήτη και η απουσία του λόγου σημαίνει και το τέλος της κηρυκτικής διακονίας. Ο λόγος του Θεού δεν παρέχει μόνο πληροφορίες για τα σχέδιά του, αλλά μέσω του προφητικού κηρύγματος λαμβάνει σάρκα και οστά, είναι ο δρων λόγος στην πορεία της βιβλικής ιστορίας.

Πηγή του κηρύγματος του προφήτη δεν είναι η δική του σοφία, αλλά η θεία αποκάλυψη, που τον πληροί με βεβαιότητα ότι ενεργεί ως όργανο του Θεού, με πλήρη ελευθερία από μέρος του, προορισμένο να επιτελέσει ένα υπέρτατο καθήκον με πλήρη συναίσθηση των υποχρεώσεών του. Το βασικό πλαίσιο αυτών των υποχρεώσεων συνδέονται με την αποστασία, την ανυπακοή, τον έλεγχο, την ενοχή, την απειλή, την κρίση, την υπόσχεση, τη μετάνοια, την κάθαρση, τη σωτηρία του περιούσιου λαού, αλλά και των εθνών.

Ο προφητικός λόγος δεν είναι μόνο πληροφόρηση ή εξαγγελία, αλλά αφετηρία, κινητήριος δύναμη της ιστορίας, δεν είναι λόγος μόνο σχετικά με την κρίση ή τη σωτηρία, αλλά και τα δύο είναι πραγματικότητα μέσα σ' αυτόν το λόγο. Μέσω του προφητικού λόγου ερμηνεύεται η ιστορία, εξαγγέλλεται, κρίνεται και εκπληρώνεται. Και αυτός ακριβώς είναι ο αληθινός χαρακτήρας της προφητείας.