Παρά το γεγονός ότι ο Θεόδοτος Αγκυρας υπήρξε ένας από τούς πρωταγωνιστές της Γ εν Εφεσω Οικουμενικής Συνόδου, με καθοριστική συμβολή στην καταδίκη του Νεστορίου και της κακοδοξίας του, ωστόσο μέχρι εσχάτως η θεολογική έρευνα, θα λέγαμε σχεδόν προκλητικά, αγνόησε τη Χριστολογία του. Με την παρούσα μελέτη θελήσαμε να επανορθώσουμε αυτή την ερευνητική αδικία, η οποία άλλωστε δεν συνάδει με την αξιολογική κρίση των αγίων Πατέρων της Γ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι, επειδή ακριβώς έκριναν ότι η χριστολογική πίστη του Θεοδότου εκφράζει με τρόπο ουσιαστικό και περιεκτικό το ορθόδοξο χριστολογικό δόγμα, γι' αυτό και συμπεριέλαβαν τιμητικά στο επίσημο κείμενο των Πρακτικών της Συνόδου τρεις χριστολογικές ομιλίες του.

Στη μελέτη μας αναδεικνύεται η συμβολή της Χριστολογίας του Θεοδότου στην καλύτερη προβολή και συνακόλουθα αποδοχή από τούς πιστούς κάθε εποχής βασικών πτυχών του μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπήσεως, η οποία, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν εκλογικεύει τον υπερφυή χαρακτήρα της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, δεδομένου ότι η Χριστολογία του Θεοδότου χαρακτηρίζεται από μία αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στην καταφατική και στην αποφατική οδό του θεολογείν. Με τον τρόπο αυτόν ο Θεόδοτος Αγκύρας διδάσκει διαχρονικά τούς πιστούς να αποφεύγουν εξίσου τήν αιρετική εκλογίκευση αλλά και την αγνωστικιστική απόρριψη των μυστηρίων του Θεού.