Κολυμπώντας τις πρώτες πρωινές ώρες βιώνω τη στιγμή που η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και αυτομάτως αναζητώ στον ουρανό τον ήλιο και την απερχόμενη σελήνη. Θαυμάζω τη λεπτή, κομψή γραμμή της. Ανώτερη, απόμακρη, ανυπόμονη μέσα στην απλόχερη μεγαλοπρέπεια της νύχτας, περιμένει με λαχτάρα τον εκλεκτό της καρδιάς της. Με πάθος και καημό. Η φύση, που συμμερίζεται την αγωνία της, ακολουθεί τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής και φωτίζεται σταδιακά αλλάζοντας συνεχώς χρώματα. Δεν πειράζει αν σήμερα έχει συννεφιά και εχθές είχε καταιγίδα. Αυτή θα είναι πάντα εκεί!

Ο ήλιος σκάει μύτη πίσω από το βουνό και με χαιρετάει από μακριά ενώ η σελήνη μένει για λίγο και μετά αποχωρεί κάνοντας μου νόημα ότι θα ξαναβρεθούμε το βράδυ. Το αεράκι, η ρυθμική, μονότονη βουή των κυμάτων και η απαλή επαφή με την άμμο με προτρέπουν να διώξω όλη την κακή ενέργεια και το παράπονο που έχω μαζέψει μέσα μου. Δίπλα μου χοροπηδάει το αφρόψαρο προσκαλώντας με σε αγώνα ταχύτητας. Οι συχνές ριπές αμμοθύελλας με τσιγκλάνε φιλικά γεμίζοντας τα ρουθούνια και τ' αυτιά μου με άμμο, αλλά δεν με διώχνουν...

"Γεια σου, ήλιε μου! Γεια σου, βασιλιά μου! Να είσαι πάντα καλά εκεί ψηλά που φέγγεις και μας προστατεύεις!"