Τα ανθρώπινα τοπία και η απατηλή ανάμνησή τους. Η μνήμη ως τροχοπέδη για την επιβίωση. Η ζωή ως ατέρμονη διάψευση. Η επικοινωνία εγκλωβισμένη στο αδιέξοδο των παράλληλων μονολόγων. Ο χρόνος και οι συμβατικές σχέσεις ως καταδίκη στην σύγχρονη αστική κόλαση.

'Ανθρωποι μηχανές, λόγια από χιόνι, γυναίκες που κοιτάζουν πολύβουες πολιτείες, παιδιά που χάνουν το δρόμο για το σπίτι τους τη νύχτα. Εξομολογήσεις σε νεκρό ακουστικό. Τεμαχισμένες προτάσεις. Ένας μοναχικός ραδιοφωνικός εκφωνητής που μιλά για τη νύχτα και τη μοναξιά. Και πάνω από όλα, η στιγμιαία ευτυχία και η αιώνια καταιγίδα που κουβαλάμε μέσα μας.

Αυτά είναι τα δομικά υλικά μίας ποιητικής συλλογής που περιγράφει το θρίλερ της καθημερινής μας ζωής απογυμνώνοντάς μας από όλα τα ψέματα που είπαμε στους εαυτούς μας. Και αφήνοντάς μας στο τέλος μονάχα με τοπία και σιωπές.