Τα «Δοκίμια για την ετερότητα» παραπέμπουν σε μια εκδοχή ετερολογικής σκέψης, πέρα απ’ τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της μοντέρνας και μεταμοντέρνας φιλοσοφίας. Αναδεικνύουν τη γονιμότητα μιας φιλοσοφικής αφετηρίας που ο συγγραφέας είχε εγκαινιάσει πριν από είκοσι χρόνια στις μελέτες του: «Το Υποκείμενο και η Ετερότητα» καθώς και «Η ετερότητα και η επίκληση του ξένου».

Στην οπτική μιας τέτοιας εκδοχής, η ορθολογικότητα της δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας συνίσταται στην υπέρβαση της ατομικής, ολιγαρχικής ή πλειοψηφικής ιδιοτέλειας, και στη συγκρότηση σχέσεων κοινωνίας των πολιτών μεταξύ τους, στις οποίες η περιχώρηση των «ιδίων» και των «κοινών» θα συνέβαλε στη γόνιμη ανάδειξη της ετερότητας του καθέκαστον πολίτη, όπως και η ιδιοπροσωπία ετερότητας του καθέκαστον πολίτη στο άθλημα συγκρότησης μιας δημιουργικής κοινωνίας.Καμμία αφαιρετική καθολικότητα δεν μπορεί να οδηγήσει στη μοναδικότητα του καθέκαστον προσώπου. Μπορεί όμως να την αφανίσει. Να εξωθήσει, όπως και η τυπική εκδοχή δικαιοσύνης και ισότητας στην αστική κοινωνία,τον άλλο σ’ ένα δραματικά ανήθικο θάνατο• η ισότητα στον κυνικό αφανισμό μιας πλειάδας ανίσων.

Στο ποσοστό που η δημοκρατία της αυτοσυντήρησης και των ενδοκοινωνικών-εξουσιαστικών ολιγαρχιών, κατορθώνει να αντικατοπτρίζει το φάσμα υπέρβασης κυνικού μορφασμού του εαυτού της, αρχίζει να λειτουργεί δημοκρατικά. Να μεταμορφώνεται από μια δημοκρατία ιδιοτέλειας σε μια ετερολογική δημοκρατία.