Κάτω από τα πόδια μου απλωνόταν μια αίθουσα τεραστίων διαστάσεων. Παράξενα φωτεινά χρώματα διαχέονταν στον αέρα ξεκινώντας από μια πηγή ασύλληπτη από τις ανθρώπινες αισθητηριακές ικανότητες. Στη μέση της αίθουσας υπήρχε ένας βωμός βαμμένος κόκκινος… από αίμα. Πάνω του ήταν ξαπλωμένη αναίσθητη μια γυμνή γυναίκα. Γύρω από τον βωμό στέκονταν κάποια πλάσματα που δεν μπορώ να σου περιγράψω. Δεν ήταν ούτε ζώα ούτε άνθρωποι.

Ξαναγράφοντας το Νεκρονομικόν.
«Γιατί ξανά;» ίσως μας ρωτήσετε. Κι όμως, έχει γραφτεί μερικές δεκάδες φορές και μάλλον θα γράφεται ξανά και ξανά ανά τους αιώνες, γιατί κανείς δεν ξέρει πού αρχίζει και που τελειώνει η επιρροή του Χ.Φ. Λάβκραφτ. Μπορεί την πρώτη φορά να το έγραψε ο τρελός 'Αραβας, μα σίγουρα δεν ήταν και η τελευταία.
Ξαναγράψτε το κι εσείς μαζί μας με τη φαντασία σας και χαθείτε στις σελίδες του.