Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε -στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται ποιητικά.

Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Μοσχοβάκου είναι τα πρόσωπα του μύθου και της ιστορίας. Σε όλες του τις συλλογές τα ιστορικά πρόσωπα αποτελούν έμπνευση για πικρά σαρκαστικά και εξαιρετικές ευκαιρίες να αναδείξει, με το λιτό - δωρικό κάποτε - τρόπο του και βέβαια τον υπαινιγμό, πικρή κληρονομιά και ανάμνηση από την περίοδο της χούντας, τη ματαιότητα στις επιδιώξεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΣΩΚΟΣ