Ποιήματα μικρά, σκόρπια κι ανάκατα στιχάκια είναι «τ' α-Δέσποτα».
Πονήματα που δεν προσκυνούν κανέναν δεσπότη, που δεν υποτάσσονται σε κανένα αφεντικό.
Κουβέντες στοιχισμένες που φιλοδοξούν να μετατραπούν σ' εσωτερικό μας κριτή.
Σκέψεις κι απόψεις διάσπαρτες που, ποιητική αδεία, μπλέκουν, αλλά και αντιπαραθέτουν την λεγόμενη κοινή, δηλαδή την επικρατούσα «λογική» με άλλες, διαφορετικές για τους πολλούς αξίες και αρχές.
Μούσες, εν υπνώσει στ' άδυτα του γράφοντος ξυπνούν ξαφνικά αναπολώντας θύμησες, βιώματα και αλυσοδεμένα όνειρα.
Όνειρα - εφιάλτες, αγωνία για την ανθρώπινη ύπαρξη στα μελλοντικά γεννώμενα.
Μούσες που κατά περίπτωση μεταμορφώνονται σ' εκδικητικές ερινύες ή σε απρόσωπους δεσμοφύλακες των κρίσεων και των ορέξεων της Θέμιδας.
Συνάμα, «τ' α-Δέσποτα» είναι οι γεροντίστικες εμμονές μιας ολόκληρης γενιάς που εκεί κοντά στο δείλι τού διάβα της συνεχίζει να επιμένει, ν' αμφισβητεί, να προσμένει αλλά και να ελπίζει.
Να ελπίζει προσπαθώντας να ξεπεράσει τις δικές της ενοχές, τους δικούς της συμβιβασμούς στων παιδιών της την οργισμένη αντίδραση, που πολλές φορές εκ του ασφαλούς και υποκριτικά μετά μανίας χειροκροτεί.