Η γυναίκα γύρισε με μια ανακούφιση στην έκφρασή της. Μια ανακούφιση που εξανεμίστηκε αμέσως μόλις είδε τη λεπίδα του μαχαιριού. Ο τρόμος πήρε τη θέση του στο πρόσωπό της και, ευτυχώς, δεν μ' έκανε να διστάσω καθόλου. Πρώτη μαχαιριά στην κοιλιά. Λάθος μου, δεν πεθαίνει έτσι και σίγουρα δεν πεθαίνει αθόρυβα. Το διόρθωσα αμέσως με τη δεύτερη στο λαιμό της. Μία. Δύο. Η απορία πλέον είχε διαλύσει όλους τους άλλους μορφασμούς της. Ένα "Γιατί εμένα;" που το έβρισκα απόλυτα φυσιολογικό και μακάρι να είχα το χρόνο να της εξηγήσω. Αν και φαντάζομαι ότι ούτε και τότε θα με δικαιολογούσε. Στην τρίτη μαχαιριά, ίσως και από τη δεύτερη, ήταν νεκρή.
Συνέχισα μετρώντας "Έξι, επτά, οκτώ...". Όταν σταμάτησα, σκέφτηκα ότι μάλλον ήμουν ξανά στο γρουσούζικο δεκατρία. "Έχωσα μία τελευταία κάπου κοντά στην καρδιά. Το μαχαίρι σφήνωσε ανάμεσα σε δύο πλευρά και δεν μπορούσα να το τραβήξω. Τι σκατά; Μ' έπιασε πανικός. "Δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς να το τραβήξεις", σκέφτηκα, "σιγά το δύσκολο πια". Έβαλα και τα δυο μου χέρια στη λαβή. Κι όμως...
Σήκωσα ολόκληρο το κορμί της μαζί με το μαχαίρι, αλλά εκείνο αρνιόταν πεισματικά να ξεκολλήσει. Το άφησα εκεί.