Μετά την καταδίκη του για ένα ασήμαντο πταίσμα και τον εγκλεισμό του για αρκετά χρόνια σε μια φυλακή με μυστηριώδεις υπόγειες διακλαδώσεις, κατά τη διάρκεια του οποίου αποδεικνύεται υπομονετικός και ευσυνείδητος κρατούμενος, ένα πρωί ο ήρωας του βιβλίου, ο Kosef. J., διαπιστώνει ότι έχει αποφυλακιστεί. Χωρίς καν να το ζητήσει. Χωρίς καν να του πουν το λόγο της αποφυλάκισής του. Χωρίς καν να του εξηγήσουν τι ακριβώς θα σημαίνει η "ελευθερία" του. Περιμένοντας την ακρόασή του από το διευθυντή της φυλακής -που αναβάλλεται sine die- ο κύριος Κ. ανακαλύπτει κατάπληκτος τα περίχωρα της σωφρονιστικής αποικίας στην οποία διαβιούσε έγκλειστος. Έτσι, ο αναγνώστης του μυθιστορήματος, διανύοντας παρέα με τον "ευνοούμενο" ήρωα τους ομόκεντρους καφκικούς κόσμους, ενδεχομένως να νιώσει σαν στο σπίτι του, γεγονός καθόλου παράδοξο...

Πρώτα από όλα, ο κύριος Κ. αποτελεί φόρο τιμής στον ίδιο τον Κάφκα. Το μυθιστόρημα, όμως, έχει σχέση και με μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου: την εγκατάλειψη της Ρουμανίας το 1987. Όσο ζούσα στη Ρουμανία, δεν σκέφτηκα ποτέ να γράψω ένα μυθιστόρημα που να σχετίζεται ευθέως με τον Κάφκα. Μέχρι τότε έγραφα μόνον έργα που σχετίζονταν με τον κόσμο του Κάφκα, στον οποίο είχα ζήσει. Μόλις έφθασα, όμως, στο Παρίσι, βίωσα ένα σοκ: αυτό της ελευθερίας. Ήταν σαν να είχα αποφυλακιστεί και δεν ήξερα τι να κάνω την ελευθερία μου. Ξαφνικά, ένιωθα σαν τον ήρωα του Κάφκα, τον κύριο Κ. Βίωνα ένα τραύμα, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή όχι το σοκ της φυλάκισης, αλλά εκείνο της αποφυλάκισης.