Η Αλεξάνδρα, δασκάλα σε δύσκολους για την πατρίδα μας καιρούς, έγραφε στις ημερολογιακές της σημειώσεις, πως οι πονεμένοι άνθρωποι είναι οι προνομιούχοι της ζωής, οι περισσότερο αισιόδοξοι, αφού διατηρούν αμόλυντη την έφεση γι αγάπη, ζωντανή την πίστη στον άνθρωπο και στην ίδια τη ζωή, οπότε ίσως είναι και οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν ανέπαφη τη διάθεση για να κυνηγούν χίμαιρες.

Αργότερα βίωσε μέχρι το μεδούλι της την πραγματικότητα της ζωής, η οποία πολλές φορές ξεπερνά το σενάριο και του πιο ευφάνταστου δημιουργού. Κατά πως έλεγε και ο Ευριπίδης: « Η μοίρα φανερώνεται κάτω από πολύ διαφορετικές μορφές. Οι θεοί αποτελειώνουν πολλά πράγματα κόντρα στη δική μας προσδοκία κι εκείνα που τα περιμένουμε δεν έρχονται. Μα ο Θεός ανοίγει το δρόμο σε απρόβλεπτα γεγονότα ». Συνέχισε, όμως, απτόητη μέχρι το βάθος της ηλικίας της να υπηρετεί με ασυμβίβαστη θέληση το λειτούργημά της, και μετά αποτραβήχτηκε με αξιοπρέπεια στη συνταξιοδότηση, φορτωμένη αρκετά προβλήματα υγείας.

Στις αθώες ψυχές των παιδιών της, όπως πάντα η ίδια αποκαλούσε τους μαθητές της, δεν παρέλειπε όλα αυτά τα χρόνια να ενσταλάζει την αγάπη για τον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, όποια γλώσσα κι αν μιλάει, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του. Ακόμα και τα τραγούδια που τους μάθαινε, πολλά σε στίχους δικούς της, μιλούσαν για τη φιλοπατρία, την ειρήνη στον κόσμο, τη φιλία και την αδελφοσύνη όλων των λαών της γης...