Ξύπνησε από ένα γερό σκούντημα. Ήταν ο Μένιος, ο εξάδελφός του και εργοδότης του μέχρι εκείνη τη στιγμή.
«Σήκω, ’λκη, να φύγεις», του φωνάζει με επιτακτικό τόνο, λιγομίλητος και απόλυτος όπως πάντα.
Πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο. Βγήκε έξω στην αυλή από την αποθήκη του ισογείου όπου κοιμόταν. ’ντλησε νερό με δυο τρεις κινήσεις του λεβιέ της τουλούμπας και το νερό έτρεξε άφθονο και δροσερό. Πλύθηκε στα γρήγορα και σκουπίστηκε με το πουκάμισό του.
«Είμαι έτοιμος, Μένιο, φεύγω», λέει ο νεαρός φουριόζος.
«Στάσου!» τον σταματάει ο εργοδότης του. «Πάρε ένα δεκάρικο για το λεωφορείο».
Εκείνη τη στιγμή πρόβαλε στο κατώφλι του σπιτιού η θεια Μήτσαινα, η οικοδέσποινα, κρατώντας ένα δεματάκι.
«Πάρε λίγο ψωμί και τυρί για το δρόμο, παλικάρι μου», και του έδωσε το διπλωμένο σταυρωτά από τις τέσσερις άκρες μαντήλι.
«Ευχαριστώ πολύ, γεια σας», τους φωνάζει και έγινε καπνός. Έτρεχε στον ίσιο και φαρδύ δρόμο, ατενίζοντας τον ορίζοντα του απέραντου μακεδονικού κάμπου και ένιωθε, ότι δεν τον χωρούσε πια. Νέοι ορίζοντες ανοίγονταν μπροστά του, διάπλατοι.