«Οι περισσότεροι από τους χριστιανούς, αν και είμαστε μέλη της Εκκλησίας, βιώνουμε την πίστη μας θρησκευτικά. Δοξάζοντας τον Θεό και λατρεύοντάς Τον, επιδιώκουμε να καρπωνόμαστε προφύλαξη από τον θάνατο, την αρρώστια, τη φτώχεια, την κοσμική αποτυχία και όλα τα σχετικά δεινά που απειλούν την επίγεια ευδαιμονία μας. Είμαστε χρήστες του Χριστού και όχι ομόζυγοι Χριστού. Κάθε φορά πού νομίζουμε ότι Εκείνος δεν φροντίζει για τη διατήρηση της επίγειας ευτυχίας μας, Τον αφήνουμε και αναζητούμε επικερδή υποκατάστατα πού θα μας βοηθήσουν να κτίσουμε τον επίγειο παράδεισό μας. Προσκυνούμε τον σταυρωμένο Κύριο και Του ζητούμε να μας απαλλάξει από τον προσωπικό σταυρό μας, δηλαδή να μην επιτρέψει να επιτύχουμε τη χριστοποίησή μας.
Αλλά αν δεν περάσουμε χριστοειδώς την προσωπική δοκιμασία μας, στην προσωπική μας Γεθσημανή, αν αυτοπροαίρετα δεν επιλέξουμε να πληρώσουμε με τον υπαρξιακό αφανισμό μας την εν Χριστώ υπόστασή μας, δεν είναι δυνατό να έχουμε σωτήρια ζωή και σωτήριο θάνατο».