Στην ενότητα των εθνικών νομοθετημάτων περιλαμβάνονται: Ο ΚΙΝΔ, το ΝΔ 3899/1958 για την προτιμώμενη υποθήκη, οι ειδικές διατάξεις που διέπουν τη νηολόγηση και το καθεστώς των πλοίων ως κεφαλαίων εξωτερικού και ο Ν 959/79 για τη ναυτική εταιρία.

Οι διεθνείς συμβάσεις έχουν κεντρική θέση στη συλλογή: αφενός διότι καταλαμβάνουν προοδευτικά όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού δικαίου (η χώρα μας εμφανίζει τα τελευταία χρόνια αυξημένη ευαισθησία στην κύρωση διεθνών ναυτικών συμβάσεων), αφετέρου διότι ρυθμίζουν θεσμούς-πυλώνες στο ναυτικό πεδίο. Οι διεθνείς συμβάσεις κατηγοριοποιούνται θεματικά, από το γενικότερο στο ειδικότερο: θαλάσσια μεταφορά, περιορισμός ευθύνης, ρύπανση, συντηρητική κατάσχεση, θαλάσσια αρωγή και σύγκρουση, ναυτεργασία.

Επειδή η πλειονότητα αυτών έχει επανειλημμένως τροποποιηθεί με Πρωτόκολλα, η παράθεσή τους γίνεται σε κωδικοποιημένη μορφή, ώστε να έχει ο αναγνώστης στα χέρια του το σύνολο των διατάξεων εν ισχύ (χωρίς να χρειάζεται να ανατρέχει κάθε φορά και να αναζητά τυχόν τροποποιήσεις σε μεταγενέστερα Πρωτόκολλα). Συνοδεύονται, όπου απαιτείται, από συναφείς ενωσιακές ρυθμίσεις (π.χ. Καν. 392/2009, για τη μεταφορά επιβατών, ΠΔ 6/2012 για την ασφάλιση για ναυτικές απαιτήσεις). Ειδικώς, οι κανόνες του Ρότερνταμ (που δεν έχουν κυρωθεί από την Ελλάδα) παρατίθενται στο αγγλικό κείμενο και σε ελληνική μετάφραση.

Το έργο επιδιώκει να καλύψει σφαιρικά τις διδακτικές ανάγκες του γνωστικού αντικειμένου σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο και να εξυπηρετήσει πληρέστερα την ερευνητική αναζήτηση του εφαρμοστή του δικαίου.